Dziwnie...

Nocujemy dziś w Gdyni. Przymusowo, bo ja na dziesiątą jutro do pani psychogeriatry, z grajdołka nie miałabym jak dotrzeć. Dziwnie tak, gdy my tylko we dwoje z psem. Ani Mamy, ani Taty...

Wywozimy i wywozimy swój ,,dobytek'', zgromadzony tu przez niemal dwa lata. Ciuchy, buty, sprzęty kuchenne, psie akcesoria itp.

Przeraża myśl o przygotowaniu mieszkania do ewentualnego wynajmu! Tyle tu jeszcze gratów rozmaitych! No i te wszechobecne książki po Tacie... Liczone w tysiące, a w większości zupełnie nie ,,czytable''... Żadna biblioteka ich nie zechce, pozostaje tylko skup makulatury.

Z perspektywy ostatnich doświadczeń stwierdzam, że mój brak sentymentów nie jest zły. Albowiem w naszym małym grajdołkowym mieszkanku pamiątki i przydasie nie zajmują niepotrzebnie przestrzeni. Tu natomiast królują!

A przecież tyle już przez dwa lata wyrzuciliśmy! Systematycznie i stopniowo... Mimo to jeszcze wciąż napotykam jakieś pocztówki, guziki, spinacze, torebeczki, pudełeczka puste, klucze donikąd, przeterminowane dawno leki i rozmaite inne ,,cuda''! Całe szczęście, że tu wciąż obowiązują stare zasady pozbywania się śmieci, jest szansa, że się to wyrzuci po prostu do zsypu...

Rano obejrzę ogródek. Gdy przyjechaliśmy, było zbyt ciemno, by cokolwiek zlustrować. Nie spodziewam się szału!