Z okazji...

... nowego roku szkolnego łączę się w bólu z całym bractwem nauczycielskim oraz uczniowskim! Dochodzą słuchy, że znów jakieś szkołowe rewolucje się przetoczą,dokonywane, jak zwykle,  na żywych organizmach. Strach się bać!

Wnuk starszy mi debiutuje w zerówce. Wbrew telewizyjnym reklamom mądrzy rodzice nie wysłali Seby do pierwszej klasy. Niby mogli, bo dziecię bystre, ale po co rok dzieciństwa zabierać? W dodatku wnusio nie z tych wielkich i potężnych, drobizna raczej, więc niech ma jeszcze rok na ,,zmężnienie''. U chłopaków to jednak ważne...

Przy okazji wspomnianej  w tytule, tudzież w obliczu ostatniego postu Krotochwilki, przypomniały mi się najweselsze momenty mojej belferskiej kariery. Pozwolę sobie podać kilka przykładów, co potrafią dzieciaki.

Taki na przykład Piotruś G. przed laty, gdy ósma klasa pisała dwugodzinne wypracowanie, bodajże z Jacka Soplicy, poprosił nagle o wyjście do toalety. Nie byłam sadystką, wypuszczałam przy takich okazjach. Pod koniec klasówki wszyscy grzecznie oddali prace. Patrzę ci ja, a Piotrek mi oddaje rzecz następującą: praca na 2 strony A-4, a jakże, ale charakter pisma jakby obcy. W miejscu, gdzie zwyczajowo dzieciaki się podpisywały, w lewym górnym rogu, dwie linie ,,zagryzdane'' długopisem, ale spod spodu wyraźnie widać: Marta Sz.! Powyżej natomiast zamaszysty podpis Piotrusia-Wynalazcy! Najlepsze było jego totalne zdziwienie, jakim cudem ja odkryłam jego fałszerstwo! - Piotrek, obrażasz mnie, skoro myślałeś, że nie zauważę!  - odrzekłam.

Inny przypadek. Patryk M. Urocze stworzenie, choć i piorun jednocześnie, skłonny do najgłupszych pomysłów. Do spółki z Pawłem K. Któregoś dnia mnie skrajnie wkurzyli obaj, dostali uwagi i mieli przynieść nazajutrz podpisy rodziców. Paweł się wywiązał, natomiast gdy zagadałam Patryka o podpis, jakoś się wiercił, kręcił, w końcu podszedł. Pokazuje mi dzienniczek, a ja omal nie padnę z radości. Albowiem pod uwagą tkwi kulfoniasty (ewidentnie patrykowy) podpis ,,HELMUT''. Tak popularnie na wsi nazywano ojca Patryka. On chyba sam nie wiedział, jak tato ma naprawdę na imię! Nawiasem mówiąc, Heniek mu było...

Przypadek trzeci, niewiarygodny! Miałam kiedyś w klasie jednojajowe bliźniaki męskie. Pawła i Grześka. Kiedy pisali prace klasowe dwugodzinne, sadzałam ich na skrajnych brzegach, jak najdalej od siebie. Chcecie, to wierzcie, chcecie nie wierzcie, pisali identyczne prace, robili te same błędy w tych samych słowach, prace były jak pisane przez kalkę!

I jeszcze ,,pipaci''... Miałam dzieciaka, który nie odróżniał ,,p'' od ,,r''. Sam się podpisywał,,Piotp''... W wypracowaniu o Robinsonie Cruzoe pojawili się właśnie ,,pipaci''...

Jeszcze takiego miałam dzieciaka, który miał problem z dźwięcznymi i bezdźwięcznymi!  Uczniowie nadali mu ksywkę ,, Fesufiusz''...